Kilka słów o adaptacji

Rozpoczęcie przedszkolnego życia wiąże się z dużym stresem. Rodzice martwią się, czy i jak dziecko sobie poradzi. Dziecko, przyzwyczajone dotąd do stałej obecności osób najbliższych, musi polegać na swojej samodzielności. Pojawiają się łzy, płacz, poczucie winy u rodzica, który zostawia dziecko w obcym (jak na razie) miejscu. Należy uzbroić się w cierpliwość – najtrudniej jest na początku. Dziecko musi oswoić się z nowym środowiskiem – wychowawcami, rówieśnikami, pomieszczeniami w przedszkolu. Proszę wierzyć – nauczycielki i inni pracownicy przedszkola robią wszystko, żeby dzieci nie płakały cały dzień i szybko przyzwyczaiły się do nowej sytuacji.

Najszybciej przystosowują się dzieci samodzielne, czyli te które: komunikują swoje potrzeby, potrafią same jeść, korzystać z toalety, papieru toaletowego, myć ręce, wycierać się, korzystać z chusteczek higienicznych, zdejmować i wkładać podstawowe elementy garderoby, rozpoznają swoje rzeczy wśród innych. Zapewniamy, że mniej  samodzielne dziecko nie zostaje pozostawione samo sobie.  Im chętniej jednak wykonuje proste czynności samoobsługowe, tym mniej zależne jest od pomocy dorosłych. Czuje się wtedy pewniej, nie obawia się, że sobie nie poradzi. Jeśli więc chcemy dziecku pomóc – uczmy je samodzielności i nie wyręczajmy w prostych czynnościach. Doceniajmy wszelkie, choćby najdrobniejsze, wysiłki i starania.

Pierwsze dni w przedszkolu wiążą się zwykle z zachwianiem poczucia bezpieczeństwa. Dziecko boi się nie tylko tego, co go spotka, ale przede wszystkim tego, że mama nie wróci. Jak więc przebrnąć przez pierwsze dni w przedszkolu?

• Wytłumaczmy dziecku, że chodzi do przedszkola tak, jak pozostali domownicy do szkoły czy pracy.
• Nie okazujmy niepokoju, ponieważ może on udzielić się dziecku. Zachowajmy spokój i zdecydowanie.
• Pożegnanie powinno być serdeczne, ale krótkie. Przeciąganie rozstania, uleganie naciskom ze strony dziecka może nasilić trudne zachowania.
• Powiedzmy dziecku kto i kiedy po nie przyjdzie (np. po obiedzie, po podwieczorku).
• Starajmy się spełnić te obietnice, aby dziecko  nie poczuło się oszukane i nie straciło do nas zaufania.
• Chwalmy dziecko za jego dzielność i umiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji.
• Jeżeli dziecko płakało, zapewnijmy je, że wszyscy ludzie denerwują się i boją, kiedy robią coś pierwszy raz, ale po kilku dniach poczują się pewniej.

Pamiętajmy! Na początku nie jest najważniejsze, żeby dziecko jadło lub bawiło się  fantastycznie, albo spało wzorowo. To ciężki okres i najważniejsze, żeby dziecko  przyzwyczaiło się do rozstania z domem.

RZECZY  POTRZEBNE DO PRZEDSZKOLA :

• luźne spodnie lub spódnica na gumkę, bluza dresowa lub lekki sweterek – czyli ubiór na „cebulkę” ( ważniejsza wygoda od elegancji),
• pantofle – najlepiej zapinane na „rzepy” lub gumkę,
• ubrania z rozciągliwymi dekoltami,
• majtki, rajstopy lub skarpetki i spodnie na zmianę ( nawet 3 komplety),
• koszulka do przebrania ( gdy przy zupie zadrży ręka),
• piżama,
• duża paczka chusteczek.  

Wszystkie rzeczy prosimy podpisać!